1 Ο αστυνόμος Μπιλ Στιούαρτ, της Ειδικής Υπηρεσίας Διώξεως Διαστροφών του Νοτίου Διαμερίσματος του Μιντ­τάουν, κοπάνησε ξανά πάνω στο γραφείο τη χοντρή γροθιά του. Η μπουκάλα του Σάουθερν Κόμφορτ αναπήδησε σε ύψος μεγαλύτερο των δύο εκατοστών. Ήταν συνηθισμένη στις εκρήξεις οργής του αφεντικού της, και τα κατάφερε πάλι να σταθεί όρθια. Ήταν η τρίτη φορά που ο αστυνόμος χειροδικούσε κατά του γραφείου του από την ώρα που είχε δεχτεί εκείνο το περίεργο τηλεφώνημα. Ήταν μια καταγγελία ενός κτηνιάτρου. Είχε μόλις ανακαλύψει μια βρόμικη υπόθεση εμπορίου ναρκωτικών την οποία ο αστυνόμος Στιούαρτ χειριζόταν με απόλυτη μυστικότητα. Αυτό σήμαινε ότι από τη στιγμή εκείνη, οι ανώτεροί του μπορούσαν να του κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν στην πόρτα προς παραδειγματισμόν ολοκλήρου του Αστυνομικού Σώματος της Νέας Υόρκης. «Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο...!» φώναξε. Στην ανάγκη, θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του. Διέθετε αρκετές πληροφορίες για να προκαλέσει σεισμό που θα συγκλόνιζε συθέμελα τους πιο ψηλούς κύκλους εξουσίας. Από την καταστροφή θα γλίτωναν μονάχα οι πιο αγνές ψυχές. Επίσης, θα γλίτωναν οι πιο κακοί και οι πιο διεφθαρμένοι — ως συνήθως. Δε γίνεται να είσαι ολίγον κακός εάν θέλεις να επιζήσεις... Ειδικά εάν κατέχεις δημόσιο αξίωμα. Ο αστυνόμος Στιούαρτ χάιδεψε νευρικά τα πολύ κοντοκουρεμένα ξανθά μαλλιά του, άρπαξε από το λαρύγγι την πιστή του μπουκάλα με το Σάουθερν Κόμφορτ, έκανε το στόμα του χωνί και ήπιε, ενώ αναρωτιόταν πώς διάβολο συνέβησαν όλα αυτά. 2 Όλα άρχισαν όταν ο Μέλβιν Γκρίνμπεργκ, το αφεντικό τής διάσημης αλυσίδας καταστημάτων «Οπτικά Γκρίνμπεργκ», αυτοματοποίησε την παραγωγή φακών επαφής με αποτέλεσμα να κάνει εκατοντάδες απολύσεις. Εκ πρώτης όψεως, δεν φαινόταν να υπάρχει σχέση μεταξύ των αιμορροΐδων και της ρομποτικής. Ωστόσο, ύστερα από την αυτοματοποίηση και τις συνεπαγόμενες απολύσεις, ο κύριος Γκρίνμπεργκ άρχισε να υποφέρει από τρομερές ζοχάδες. «Πώς μου συνέβη αυτό σʼ εμένα;» μουρμούριζε πασχίζοντας νʼ αδειάσει το πετρωμένο του έντερο, σκαρφαλωμένος σε βαθύ κάθισμα επάνω στη λεκάνη του καμπινέ, στο πολυτελέστατο νεοκλασικό του μπάνιο σε ροζ και χρυσές αποχρώσεις, στην ClearVue Manor, την έπαυλή του στο Ιστ Χάμπτον. Είχε πάρει μαζί του στον καμπινέ το Enquirer, περιοδικό που ενθουσίαζε την Ιζόλδη, τη γυναίκα του. Εκείνος το απεχθανόταν τόσο, που όταν το διάβαζε έμπαινε αμέσως σε λειτουργία το παχύ του έντερο. Ωστόσο, το άκρως υπακτικό περιεχόμενο του περιοδικού δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι αιμορροΐδες του δεν έλεγαν να υποχωρήσουν χιλιοστό από το έδαφος που είχαν καταλάβει. Είχαν στήσει ένα μέτωπο κολοσσιαίων διαστάσεων γύρω από τον σφιγκτήρα, φράσσοντάς τον αεροστεγώς. Οι αιμορροΐδες του Μέλβιν Γκρίνμπεργκ είχαν τους λόγους τους που ένιωθαν πληγωμένες. Όλα τα μέσα ενημέρωσης είχαν συμμαχήσει για να τις ερεθίσουν. Κάποιος, στη ραδιοφωνική εκπομπή Is Nothing Sacred? του WBAI 99.5 FM, βγήκε και είπε ότι οφείλονταν στις κλοτσιές που του έριξε στον κώλο ένας απολυμένος εργαζόμενος. Ο Star θεώρησε ανακριβή την πληροφορία και όρισε μια νέα γραμμή δημοσιο­γραφικής έρευνας, εκτιμώντας ότι τα προβλήματα του κώλου του Μέλβιν Γκρίνμπεργκ οφείλονταν στο ότι, απλώς, τον έπαιρνε. Να διερευνήσει σε βάθος το τελευταίο αυτό ζήτημα, ανέλαβε ένας ιατρός —πρωκτολόγος—, στο τηλεοπτικό πρό­γραμμα για γκέι «Fucked Butt Happy!», ενός δημοφιλούς καναλιού του Μανχάταν. Ο γιατρός έδειξε λεπτομερείς φωτογραφίες των αιμορροΐδων του κυρίου Γκρίνμπεργκ και διαβεβαίωσε τους ακροατές ότι ήταν ψυχοσωματικής προέλευσης. «Μερικές φορές» εξήγησε, «ορισμένα σημεία του οργανισμού μας αντιδρούν στη σκληρότητα με την οποία υπεισέρχονται απότομα κάποιες αλλαγές στη ζωή μας.» Με αφετηρία αυτήν την ανάλυση, το περιοδικό Enquirer, στο τελευταίο του τεύχος, είχε ένα άρθρο με τίτλο: ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΙΑΓΝΩΝΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ ΤΟΥ «ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΩΝ ΦΑΚΩΝ ΕΠΑΦΗΣ» ΠΡΟΚΛΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΣΚΛΗΡΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ «Τι διάβολο είναι πάλι τούτο;» μούγκρισε ο κύριος Γκρίνμπεργκ και αναρρίγησε επάνω στη λεκάνη. Το άρθρο είχε μια φωτογραφία του Γκρίνμπεργκ σε μια από τις πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις όπου, συνήθως, παρευρισκόταν. Η κοντόχοντρη και φαλακρή μορφή του Μέλβιν ερχόταν σε αντίθεση με τη φιγούρα της εκθαμβωτικής συζύγου του — μία ψηλή ξανθιά σφηνωμένη μέσα σε μια κόκκινη νυχτερινή τουαλέτα, στιλ σπληνάντερο. Ο αρθρογράφος αναρωτιόταν γιατί ο κύριος Γκρίνμπεργκ είχε αρνηθεί να κάνει δηλώσεις σχετικά με την πάθησή του. Ίσως —συμπέραινε ο δαιμόνιος δημοσιογράφος—, η επίμονη σιγή του «σιχαμερά πάμπλουτου» μεγιστάνα των οπτικών να οφειλόταν στο ότι, πράγματι, γοητευόταν που ο κώλος του βρισκόταν στο στόμα όλου του κόσμου. «Μα καλά, δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο θέμα για να μιλήσουν κι ασχολούνται με τον κώλο μου;» φώναξε ο Μέλβιν Γκρίνμπεργκ μεταμορφώνοντας το Enquirer σε μπαλάκι. Το πέταξε ανάμεσα στα πόδια του, στη λεκάνη, και φώναξε: «Θέλουν να με πείσουν ότι οι αιμορροΐδες μου μπορούν νʼ αλλάξουν τον ρου της ιστορίας; Όι, όι, όι!» «Α, ας μην εκνευριζόμαστε» είπε η δεσποινίς Ουεστμόρελαντ, η νοσοκόμα, μπαίνοντας στο μπάνιο χωρίς να χτυπήσει. «Οι αιμορροΐδες δε θέλουν φωνές και βλαστήμιες.» «Και τι θέλεις, να τους σιγοψιθυρίζω; Σιγά μην πάω σε δωμάτιο με ηχομόνωση νʼ ανοίξω φιλικό διάλογο μαζί τους!» «Όσοι πάσχουν από αιμορροΐδες» παρατήρησε η δεσποινίς Ουεστμόρελαντ, «έχουν την τάση να δίνουν υπερβολική σημασία στις ενοχλήσεις τους.» «Θέλεις να πεις ότι εγώ δίνω υπερβολική σημασία στις αιμορροΐδες μου;» φώναξε θυμωμένος ο κύριος Γκρίνμπεργκ πηδώντας κάτω από τη λεκάνη — ίδια θρόνος Φαραώ, διακοσμημένη με δύο μπρούντζινες σφίγγες εκατέρωθεν. «Δεν είστε το μοναδικό άτομο στο σύμπαν που πάσχει από αιμορροΐδες και δυσκοιλιότητα ταυτόχρονα» απάντησε ζωηρά η νοσοκόμα, καθώς έβγαζε από το κουτί ένα κλύσμα των δύο λίτρων. «Το ξέρω! Όμως, στο τέλος, όλοι αυτοί θα με πείσουν για το αντίθετο!» «Για να δούμε...» Η δεσποινίς Ουεστμόρελαντ έβγαλε την ασφάλεια της κάνουλας. «Αυτές οι δύστυχες αιμορροΐδες θέλουν κάποιον να τις φροντίσει.» «Παύεις, σε παρακαλώ, να μιλάς για τις αιμορροΐδες μου σαν να ήταν γατάκια ή κάτι ανάλογο; Κι αυτή η πόρτα γιατί είναι ορθάνοιχτη;» «Δε σας βλέπει κανένας.» «Σε λίγο θα καταλήξω σε καμιά βιτρίνα του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας!» Ο κύριος Γκρίνμπεργκ διέσχισε το μπάνιο βαστώντας τα παντελόνια του κι έδωσε μια κλοτσιά στη χοντρή μαονένια πόρτα που έκλεισε με πάταγο. Το ρεύμα που προκάλεσε το κλείσιμο της πόρτας έφτασε στον προθάλαμο της κρεβατοκάμαρας και γύρισε μια σελίδα του Animal Lovers που διάβαζε η κυρία Γκρίνμπεργκ. Είχε απλωμένα τα χέρια της, και βαμβάκια ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών. Το περιοδικό αναπαυόταν πάνω στα παχουλά της γόνατα κι άφηνε να φαίνεται η ανοιχτή κόκκινη μεταξωτή ρόμπα με τα μανικέτια από ερμίνα. Μόλις είχαν αποσυρθεί οι αθόρυβες και αόρατες υπηρέτριες με τα υπολείμματα του προγεύματος και η αισθητικός που ερχόταν τρεις φορές την εβδομάδα να της φτιάξει τα νύχια. Η Ιζόλδη Γκρίνμπεργκ αναρωτιόταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή πώς στο διάβολο θα κατάφερνε να γυρίσει τη σελίδα του περιοδικού χωρίς να την αγγίξει με τα φρεσκοβαμμένα νύχια της. Κοίταξε με ονειροπόλο βλέμμα το κενό για να συλλογιστεί. Πουθενά αλλού δεν έλαμπαν οι ιδέες της τόσο πολύ όσο στο κενό. Ο βρόντος της πόρτας την βοήθησε να γεννήσει μία ιδέα: «Το απότομο κλείσιμο της πόρτας δεν κάνει μόνο να γυρίζουν οι σελίδες του περιοδικού δίχως να τις αγγίζεις με τα φρεσκοβαμμένα νύχια, αλλά, επίσης, επιταχύνει το στέγνωμά τους δίχως να πρέπει να τα φυσάς». Οι σκέψεις του Ρασπούτιν, του ντόπερμαν που ήταν ξαπλωμένο στα πόδια της, δεν έφταναν τόσο μακριά. Απλώς, το χτύπημα της πόρτας του είχε κόψει τα ήπατα. Το δύστυχο ζώο λαχάνιαζε με τη γλώσσα έξω, ενώ το ένα του αφτί είχε στραφεί προς την κυρία του, που του έλεγε: «Εντάξει, εντάξει, mein Liebling, μη φοβάσαι, η μανούλα είναι μαζί σου», και το άλλο αφτί προς το μπάνιο απʼ όπου έφταναν γνωστές φωνές. «Πάρε από ʼδω αυτό το μαραφέτι!» έλεγε η φωνή του κυρίου Γκρίνμπεργκ. «Ελάτε» απαντούσε η νοσοκόμα. «Δώστε μου εδώ το κωλαράκι, ειδάλλως θα πάρω το μαστίγιο!» Η Ιζόλδη γύρισε στο Animal Lovers. Η σελίδα μιλούσε για τα ελάφια. Αξιολάτρευτα πλάσματα. Μια φωτογραφία έδειχνε προφίλ ένα αληθινό αστέρι του ζευγαρώματος που είχε τρέψει σε φυγή τους ανταγωνιστές του κι ετοιμαζόταν να κάνει ευτυχισμένη μια ντροπαλή ελαφίνα που μόλις είχε ενηλικιωθεί. «Μμμμ!» αναφώνησε πνιχτά η κυρία Γκρίνμπεργκ, σκύβοντας για να δει από πιο κοντά μια λεπτομέρεια της εκπληκτικής ανατομίας του νικητή αρσενικού, το οποίο ήταν αναιδέστατα σκαρφαλωμένο στα καπούλια της νεαρής ερωμένης του. Απʼ ό,τι φαινόταν με την πρώτη ματιά, το ζώο πρέπει να είχε σχηματίσει εξαιρετική γνώμη για εκείνο το λιγνό και τρομαγμένο θηλυκό. Το βλέμμα της Ιζόλδης Γκρίνμπεργκ αναζήτησε πάλι το κενό. Για μια στιγμή —μια φευγαλέα μεν, κορυφαία δε στιγμή—, φαντάστηκε τον εαυτό της γυμνό μέσα σʼ ένα ζωώδες ζευγάρωμα. Μολονότι ώριμη και κάπως γεματούλα, ήταν πεπεισμένη ότι εκείνο το χαρισματικό ελάφι δεν θα την παραμελούσε. Έπαιζε με την ιδέα αυτή στο νου της, όταν έφτασε καθαρά στʼ αφτιά της η φωνή του κυρίου Γκρίνμπεργκ από το μπάνιο: «Δεν πιστεύω να θέλεις να μου χώσεις αυτό το πράγμα από πίσω;» «Πολύ φοβάμαι ότι θα το κάνω!» αποκρίθηκε η νοσο­κόμα. «Αυτό συμβαίνει επειδή δεν θέλετε να πάρετε καθαρτικά!» «Ξέρεις καλά ότι έχω ψυχοσωματική αλλεργία στα καθαρτικά!» «Μη με κάνετε να χάσω την υπομονή μου, κύριε Γκρίνμπεργκ! Δεν ωφελεί σε τίποτα να τρέχουμε γύρω από το γιακούζι!» Η Ιζόλδη συνέχισε το διάβασμα του περιοδικού της. Ήταν φανατική θαυμάστρια των ζώων. Λάτρευε τα ελάφια, τα σκυλιά, τις γάτες, τις σαύρες, τους ορνιθόρυγχους... Όλα τα πλάσματα του Θεού! Μάλιστα, είχε κι ένα μικρό ζωολογικό κήπο με χελώνες και παπαγαλάκια στο θερμοκήπιο. Επίσης, ανήκε σε διάφορες οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος. Βοηθούσε οικονομικά τη Humane Society και την Aryan Breed, ένα σύνδεσμο γερμανικής προέλευσης που φρόντιζε για τη διατήρηση της απόλυτης καθαρότητας στις ράτσες των σκύλων. «Κυρία Γκρίνμπεργκ!» άκουσε να φωνάζει η νοσοκόμα. «Ο σύζυγός σας έχει κλειστεί μέσα στο ντουλάπι με τις πετσέτες!» Η Ιζόλδη έκανε περισσότερα πράγματα από το να υπογράφει επιταγές. Αφιέρωνε πολύ χρόνο για τη διοργάνωση κληρώσεων της Audebon Society, και μάλιστα είχε βγάλει σε δημοπρασία μερικές από τις καλύτερες γούνες της από βιζόν και γαλάζια αλεπού, για να βοηθήσει τη National Geographic. Ακούστηκε ένα τρίξιμο τη στιγμή που η δεσποινίς Ουεστμόρελαντ παραβίαζε την πόρτα της ντουλάπας για τις πετσέτες και ορμούσε επάνω στον κύριο Γκρίνμπεργκ, που έτρεχε έξω από το μπάνιο, ουρλιάζοντας: «Βοήθεια! Σώστε με!» «Μέλβιν, αγάπη μου!» είπε η Ιζόλδη, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το Animal Lovers. «Μη γίνεσαι ανυπόφορος!» Ο κύριος Γκρίνμπεργκ, με τα παντελόνια ριγμένα στα γόνατα, πατώντας τις τιράντες του και πεσμένος στο παρκέ, είχε γίνει εύκολο θήραμα. Η δεσποινίς Ουεστμόρελαντ δεν άργησε να τον γραπώσει. Τον άρπαξε από τη ζώνη του παντελονιού και τον έσυρε, αδίστακτα, προς το μπάνιο. Η Ιζόλδη τοποθέτησε στρατηγικά τα φρεσκοβαμμένα νύχια των χεριών και των ποδιών της προς την κατεύθυνση της βαριάς πόρτας. «Μπαμ!» Η επόμενη σελίδα του Animal Lovers είχε τη μόνιμη στήλη: «Εμπιστευτικές Συμβουλές», που ήταν η αγαπημένη της Ιζόλδης. Ούτε αυτό το μήνα δημοσίευαν το άρθρο της με τίτλο: «Ο σκύλος δεν είναι μόνο ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, αλλά και της γυναίκας». Αναγνώρισε τα ψευδώνυμα ορισμένων γυναικών που έγραφαν τις επιστολές: «Λήδα», «Λαίδη Γκοντίβα», «Φέι Ουρέι»... Την πιο τολμηρή επιστολή την υπέγραφε μία με το ψευδώνυμο: «Η Τζέιν των Πιθήκων». Προσπερνώντας με αδιαφορία τις ατέλειωτες προσφορές για σκυλιά και γάτες, έριξε μια ματιά στις μικρές αγγελίες. Στο τέλος της σελίδας υπήρχε ένα μικρό πλαίσιο που της τράβηξε την προσοχή: «ʽʽΔυτικά της Εδέμ Α.Ε.ʼʼ Εισαγωγές Εξωτικής Πανίδας. Απολαύστε τη συντροφιά κάθε λογής ζώου. 38η Οδός Ουέστ, 356, Ν.Υ.» Η κυρία Γκρίνμπεργκ κοίταξε πάλι το κενό.