Εντούτοις χρωστάω ένα ευχαριστώ στους πρώτους εργοδότες μου, γιατί μέσω αυτών ήρθα σε επαφή με τη διατροφολογία. Δεν θα είχα μπορέσει αλλιώς να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι για να εξερευνήσω τη χώρα της παχυσαρκίας. Τους είμαι ευγνώμων που με άφησαν να επιβιβαστώ 

Η καλή μου φίλη δημοσιογρόφος Κέλυ Κοντογεώργη, προφανώς επειδή γνωρίζει ότι χρόνια τώρα παλεύω νʼ απαλλαγώ από την καταδίωξη της «χοντρής Νανάς» (δεν έχει σημασία τι είμαι, σημασία έχει πως νιώθω ότι είμαι), μου χάρισε το βιβλίο της διατροφολόγου Αλίκης Πανοπούλου με τίτλο «Εγώ και η ανάγκη μου για τροφή μετά τις στερητικές δίαιτες».

Πριν μου το δώσει, σʼ ένα νυκτερινό τηλεφώνημα που της εξηγούσα τι έτρωγα, επέμενε ότι πρέπει να το διαβάσω. Δεν αντιστάθηκα. Δεν ήθελα να την στεναχωρήσω καθώς νομίζω ότι έχω πειραματιστεί στα πάντα όλα που αφορούν μεθόδους «καψίματος θερμίδων και λίπους». Αποτέλεσμα; Έχω να φάω τηγανιτές πατάτες χρόνια, ενώ έχω να δοκιμάσω παστίτσιο περισσότερο από 25 χρόνια. Ω ναι!

Με το που πήρα στα χέρια μου το κίτρινο βιβλίο, γύρισα να διαβάσω το οπισθόφυλλο. Απίστευτα προβοκατόρικο μου φάνηκε καθώς η συγγραφέας αποδέχεται τις βουλιμικές κρίσεις και αποδεικνύει μετά την τριαντάχρονη εμπειρία της, ότι το λίπος παραπέμπει σε αυτό που μας λείπει! Ήταν αδύνατον να μην ξεκινήσω το διάβασμα. Το βιβλίο δεν απευθύνεται σε άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βάρους, απευθύνεται σε όλους μας. Υπάρχουν θέματα που τα υποψιαζόμαστε στην ζωή, αλλά δεν διαθέτουμε την γνώση ή και τα εργαλεία για να τα κατανοήσουμε. Το να αποζητάς τροφή κατά την διάρκεια της μέρας ή και της νύχτας, είναι η ανάγκη να γαληνέψεις πολλές φορές τις διαταραγμένες σκέψεις που προκαλούνται από το αδυσώπητο περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Είναι καταπληκτικό να μάθουμε-μάθετε το πόσο το φαγητό είναι συνδεδεμένο με την απόλαυση, την συνείδηση και την αγάπη.

Η Αλίκη Πανοπούλου απαγορεύει τις στερητικές δίαιτες, αποκηρύσσει το «μέτρημα» και το ζύγισμα των τροφών (τι ψυχαναγκαστικό θεέ μου να μετράς 90 γραμμάρια πρωτεΐνη, μια παιδική παλάμη, σε κοτόπουλο δηλαδή, με έξι πράσινα κολοκυθάκια δίπλα, μια κουταλιά λάδι και μια φέτα μαύρο ψωμί...). Πιστεύει ότι κάθε διαιτητικό πρόγραμμα διαρκεί τρεις μήνες, χάνονται 5-8 κιλά, μετά ο άνθρωπος κουράζεται και παραδίδεται στην παλιά του αγαπημένη συνήθεια.

Η παχυσαρκία για εκείνη είναι ψυχοσωματική ασθένεια, αντιμετωπίζεται σε 4 στάδια και με «κλειδί» ότι ο θεραπευτής κοιτάζει τον άνθρωπο στα μάτια και όχι στο λίπος του, απαξιώνει τις απαγορεύσεις και μας οδηγεί μʼ ένα καταπληκτικό τρόπο νʼ αναγνωρίσουμε πως στην άκρη των πιάτων και των ποτηριών μας υπάρχουν κρυμμένα συναισθήματα, σαν στόματα κλειστά τα οποία μιλούν για σχέσεις ενός παρελθόντος που δεν έχει... παρέλθει, δεν έχει «μεταβολιστεί». Και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται ότι το λίπος παραπέμπει, πλαγίως πλην σαφώς, σε αυτά που μας λείπουν...

Το βιβλίο της δεν μένει σε θεωρίες. Προτείνει τους τρόπους ν' αλλάξεις την ζωή σου, ακυρώνοντας όλες τις στερητικές δίαιτες.

Η φιλοσοφική διατροφική της προσέγγιση καταφέρνει νʼ απαλλάξει τον υπέρβαρο με το τι δεν θα φάει, με το τι δεν πρέπει να φάει, με το γιατί παχαίνει, με το τι είναι περισσότερο ή λιγότερο λιπαρό, με το αν έχει ή δεν έχει ζάχαρη... Είναι δυνατόν να ζεις παλεύοντας να μην φας σοκολάτα;

Αυτό που συνειδητοποίησα διαβάζοντας το βιβλίο της που θα παρουσιαστεί την Δευτέρα 24 Νοεμβρίου στις 6 το απόγευμα στον Ιανό,είναι ότι τελικά για να λύσεις το θέμα, πρέπει να βγεις από το «κουτί του στερεότυπου». Και αυτό η Αλίκη Πανοπούλου το έχει πετύχει.

Νανά Παλαιτσάκη

http://provocateur.gr/ 

http://www.bookpress.gr/

 Του Δημοσθένη Κερασίδη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΉ «ΣΤΑ ΑΚΡΑ»

https://webtv.ert.gr/ert1/sta-akra/26ion2019-sta-akra-aliki-panopoyloy