Το Δίλημμα του Ιππότη Μια φορά κι έναν παλιό καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα, ζούσε ένας ιππότης που περνιόταν για καλός, ευγενικός και στοργικός. Έκανε όλα αυτά που κάνουν οι καλοί, ευγενικοί και στοργικοί ιππότες. Πολεμούσε εχθρούς που ήταν κακοί, τρισάθλιοι, μοχθηροί. Σκότωνε δράκοντες κι έσωζε χαρίεσσες δεσποσύνες. Όταν οι δουλειές δεν πήγαιναν και τόσο καλά, ο ιππότης είχε το ενοχλητικό συνήθειο να σώζει δεσποσύνες ακόμα κι αν αυτές δεν ήθελαν να σωθούν, κι ενώ πολλές κυράδες του χρωστούσαν ευγνωμοσύνη, άλλες τόσες ήταν έξαλλες μαζί του. Αυτό, ο ιππότης μας το δεχόταν στωικά. Σ' αυτή τη ζωή, στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Αυτός, λοιπόν, ο ιππότης ήταν ξακουστός για την πανοπλία του. Το φως που απαύγαζε η πανοπλία ήταν τόσο δυνατό, ώστε οι χωριάτες έπαιρναν όρκο πως είχαν δει τον ήλιο ν' ανατέλλει απ' το βορρά ή να βασιλεύει στην ανατολή, κάθε φορά που ο ιππότης μας κινούσε για τη μάχη. Και για τη μάχη κινούσε κάθε τρεις και λίγο ο ιππότης: με το που έσκαγε η λέξη “σταυροφορία”, μια και δυο φορούσε την αστραφτερή του πανοπλία, καβαλίκευε τ' άλογο του κι έφευγε καλπάζοντας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Εδώ που τα λέμε, ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο μεγάλος, ώστε, καμιά φορά, έφευγε καλπάζοντας προς διάφορες κατευθύνσεις ταυτόχρονα — και μη μου πείτε πως αυτό είναι κάτι εύκολο... Χρόνια και χρόνια αυτός ο ιππότης πάσχιζε να γίνει ο πρώτος σ' όλο το βασίλειο. Και πάντα υπήρχαν πόλεμοι να κερδηθούν, δράκοντες να σκοτωθούν, δεσποσύνες να σωθούν. Ο ιππότης είχε μια πιστή κι ανεκτική γυναίκα, την Τζούλιετ, που έγραφε όμορφα ποιήματα, δεν έλεγε κουταμάρες κι είχε αδυναμία στο κρασί. Είχε επίσης έναν μικρό, χρυσομάλλη γιο, τον Κρίστοφερ, για τον οποίο έλπιζε πως, όταν μεγάλωνε, θα γινόταν ένας θαρραλέος ιππότης. Η Τζούλιετ και ο Κρίστοφερ δεν τον έβλεπαν και πολύ τον ιππότη, επειδή, όταν δεν έδινε μάχες, δε σκότωνε δράκοντες και δεν έσωζε δεσποσύνες, ασχολούνταν με το να δοκιμάζει την πανοπλία του και να καμαρώνει τη γυαλάδα της. Με τον καιρό, ο ιππότης δέθηκε τόσο πολύ με την πανοπλία του, που άρχισε να τη φοράει και στο τραπέζι, κάποτε και στο κρεβάτι, και, σε λίγο, δεν την έβγαζε πια καθόλου. Σιγά σιγά, οι δικοί του ξέχασαν πώς ήταν χωρίς την πανοπλία. Κάπου κάπου, ο Κρίστοφερ ρωτούσε τη μητέρα του πώς ήταν ο πατέρας του. Τότε, η Τζούλιετ έπαιρνε το παιδί απ' το χέρι και το πήγαινε να του δείξει μια προσωπογραφία του ιππότη που ήταν κρεμασμένη πάνω από το τζάκι. «Να ο πατέρας σου» έλεγε κι αναστέναζε. Ένα απόγευμα, ο Κρίστοφερ, εκεί που κοίταζε τον πίνακα, είπε στη μητέρα του! «Πώς θα 'θελα να δω τον πατέρα μου στο φυσικό του!» «Εσύ, όλα τα θέλεις!» τον αποπήρε η Τζούλιετ, που η υπομονή της είχε αρχίσει να εξαντλείται! είχε μόνο μια ζωγραφιά για να της θυμίζει το πρόσωπο του άντρα της, κι είχε κουραστεί απ' το να την ξυπνάει η κλαγγή της πανοπλίας. Συνήθως, όταν ήταν σπίτι και δεν ήταν απορροφημένος με την πανοπλία του, ο ιππότης μονολογούσε για τα κατορθώματα του. Η Τζούλιετ και ο Κρίστοφερ, σπάνια κατάφερναν να του κλέψουν μια κουβέντα, κι όποτε συνέβαινε αυτό, ο ιππότης το ξέκοβε με το μαχαίρι, είτε κατεβάζοντας την προσωπίδα του κράνους του είτε πηγαίνοντας ξαφνικά για ύπνο. Μια μέρα, η Τζούλιετ αποφάσισε να του μιλήσει στα ίσια! “Έχω την εντύπωση ότι αγαπάς την πανοπλία σου πιο πολύ απ' ό,τι εμένα». «Κάνεις λάθος» της αποκρίθηκε ο ιππότης. “Αν δεν σ' αγαπούσα, θα σ' έσωζα από εκείνον το δράκοντα και θα σε σπίτωνα σ' αυτό το λουσάτο κάστρο, που είν' όλο πέτρα από πάνω ως κάτω. “Αυτό που στ' αλήθεια αγαπούσες” είπε η Τζούλιετ, προσπαθώντας να δει τα μάτια του μέσα απ' τις τρύπες της προσωπίδας, “ήταν η ιδέα του να με σώσεις. Δε μ' αγαπούσες πραγματικά τότε, όπως δε μ' αγαπάς πραγματικά και τώρα.» “Μα τι λες τώρα; Εγώ σ' αγαπώ!” επέμεινε ο ιππότης, σφίγγοντας την άγαρμπα μέσα στην παγερή αγκαλιά της πανοπλίας του, και παραλίγο να της σπάσει τα πλευρά. “Τότε” έκανε εκείνη αποφασιστικά, “βγάλε αυτή την πανοπλία, για να δω ποιος πραγματικά είσαι!» “Δεν κάνει, να τη βγάλω” εξήγησε ο ιππότης. “Πρέπει να είμαι έτοιμος να καβαλικέψω τ' άλογό μου και να φύγω καλπάζοντας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.» «Αν δεν βγάλεις αυτή την πανοπλία, παίρνω τον Κρίστοφερ, καβαλάω το δικό μον άλογο και φεύγω καλπάζοντας απ' τη ζωή σου.» Αυτό, λοιπόν, ήταν πραγματική μαχαιριά για τον ιππότη. Δεν ήθελε να φύγει η Τζούλιετ. Αγαπούσε τη γυναίκα του, το γιο του και το λουσάτο κάστρο του, αλλά αγαπούσε και την πανοπλία του, γιατί η πανοπλία του μαρτυρούσε στους άλλους ποιος ήταν: ένας καλός, ευγενικός και στοργικός ιππότης. Γιατί για την Τζούλιετ δεν ήταν τίποτα απ' αυτά τα τρία; Ο ιππότης πέρασε των παθών του τον τάραχο. Τελικά, το πήρε απόφαση: δεν άξιζε, για μια πανοπλία, να χάσει την Τζούλιετ και τον Κρίστοφερ. Χωρίς μεγάλη προθυμία, ο ιππότης πήγε να βγάλει το κράνος, αλλά αυτό δεν έλεγε να κουνήσει! Το τράβηξε πιο δυνατά: τίποτα. Σαστισμένος, προσπάθησε να σηκώσει την προσωπίδα, αλλά, αλίμονο, είχε κολλήσει κι αυτή. Την τράβήξε ξανά και ξανά, αλλά δεν κατάφερε το παραμικρό. Ο ιππότης έπιασε να βηματίζει πάνω-κάτω, σε μεγάλη αναστάτωση. Μα πώς έγινε αυτό; Και καλά το κράνος, που είχε χρόνια να το βγάλει. Η προσωπίδα, όμως; Γιατί να κολλήσει; Δεν την άνοιγε τακτικά για να τρώει και να πίνει; Μόλις εκείνο το πρωί την είχε σηκώσει για να φάει την ομελέτα του κι ένα γουρουνόπουλο... Ξαφνικά, του ήρθε μια ιδέα. Χωρίς να πει πού πήγαινε, έτρεξε στο μαγαζί του σιδερά, στην αυλή του κάστρου. Τη στιγμή που έφτασε, ο σιδεράς λύγιζε με τα χέρια του ένα πέταλο. «Σιδερά» είπε ο ιππότης, «έχω ένα πρόβλημα.» «Εσύ, άρχοντα μου, δεν έχεις πρόβλημα, είσαι πρόβλημα» σάρκασε ο σιδεράς με τη γνωστή του ευγένεια. Ο ιππότης, αν και συνήθως του άρεσαν τα πειράγματα, τον στραβοκοίταξε. “Να μου λείπουν οι εξυπνάδες σου! Έχω κολλήσει σ' αυτή την πανοπλία» μούγκρισε, κι έτσι όπως πήγε να χτυπήσει με οργή στο χώμα το ατσάλινο πόδι του, το κατέβασε στο μεγάλο δάχτυλο του σιδερά. Ο σιδεράς ούρλιαξε απ' τον πόνο και, ξεχνώντας προς στιγμήν ότι ο ιππότης ήταν ο αφέντης του, τον χτύπησε δυνατά στο κράνος. Ο ιππότης δεν ένιωσε παρά μια ελαφρότατη ενόχληση. Το κράνος, ούτε που κουνήθηκε. «Δώσ' του άλλη μια!» τον διέταξε ο ιππότης, που δεν είχε καταλάβει πως ο σιδεράς τον χτύπησε από θυμό. «Ευχαρίστως» είπε ο σιδεράς, κραδαίνοντας εκδικητικά ένα σφυρί και κατεβάζοντας το κάθετα στο κράνος του ιππότη. Το χτύπημα δεν έκανε ούτε μία λακκούβα. Ο ιππότης ήταν σε απόγνωση. Ο σιδεράς ήταν μακράν ο πιο δυνατός άντρας στο βασίλειο. Αν δεν μπορούσε αυτός να βγάλει τον ιππότη από την πανοπλία του, τότε ποιος; Ο σιδεράς, που δεν ήταν κακός άνθρωπος (εκτός όταν του έλιωνες το μεγάλο δάχτυλο), συναισθάνθηκε τον πανικό του ιππότη και πήρε να τον συμπονάει. “Έχεις μπλέξει άσχημα, Ιππότη, αλλά μην το βάζεις κάτω. Ξαναέλα αύριο, να 'μαι ξεκούραστος. Σήμερα ξεμεσιάστηκα στη δουλειά.” Το ίδιο βράδυ, η ατμόσφαιρα στο τραπέζι δεν ήταν κι απ' τις πιο ευχάριστες. Η Τζούλιετ είχε κουραστεί απ' το να του λιώνει τις μπουκιές και να τις σπρώχνει μέσα από τις τρύπες της προσωπίδας του. Και τότε ο ιππότης διηγήθηκε στην Τζούλιετ τις αποτυχημένες προσπάθειες του σιδερά να σπάσει την πανοπλία. «Δε σε πιστεύω, παλιοτενεκέ!» ούρλιαξε η Τζούλιετ, εκσφενδονίζοντας πάνω στο κράνος του ένα ολόκληρο πιτσούνι στιφάδο. Ο ιππότης δεν ένιωσε τίποτα. Μόνο όταν το λίπος άρχισε να στάζει μπρος απ την προσωπίδα του, τότε μόνο συνειδητοποίησε ότι είχε χτυπηθεί στο κεφάλι. Ούτε και τη σφυριά του σιδερά στο κεφάλι την είχε καταλάβει. Εκείνη τη στιγμή, αναλογίστηκε πως, τόσον καιρό, η πανοπλία του τον εμπόδιζε απ' το να αισθάνεται διάφορα πράγματα, και πως τη φορούσε τόσον πολύ καιρό, που είχε ξεχάσει πως ήταν τα πράγματα χωρίς αυτήν. Ο ιππότης στενοχωρήθηκε που η Τζούλιετ δεν τον είχε πιστέψει' γιατί αυτός κι ο σιδεράς είχαν πράγματι προσπαθήσει, και συνέχισαν να το παλεύουν για πολλές ακόμα μέρες, χωρίς επιτυχία. Κάθε μέρα, ο ιππότης γινόταν όλο και πιο απελπισμένος, και η Τζούλιετ, όλο και πιο ψυχρή. Τελικά, ο ιππότης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι οι προσπάθειες του σιδερά είχαν πάει όλες στο βρόντο. “Ο πιο δυνατός άντρας στο βασίλειο! Εμένα μου λες;» φώναξε ο ιππότης μέσα στην απόγνωση του. “Εσύ δεν μπορείς ν' ανοίξεις ούτε αυτό το παλιοσίδερο!» Όταν ο ιππότης γύρισε στο σπίτι, η Τζούλιετ τον υποδέχτηκε με στριγκλιές: “Ο γιος σου δεν έχει πατέρα, αλλά μια ζωγραφιά, κι εγώ κουράστηκα να μιλάω σε μια κλειστή προσωπίδα. Ανάθεμα με αν σου ξανασπρώξω φαί μέσα απ' αυτές τις τρύπες. Αυτό ήταν και το τελευταίο σου λιωμένο παϊδάκι!”

Ένα μικρό, εξαίρετο μυθιστόρημα, ένα λαμπερό πετράδι. Ειλικρινώς. Τόση η σοφία και το χιούμορ του, τόσες οι ανατροπές κι άλλη τόση η αλήθεια που προωθούν οι σελίδες του. Αξίζει να διαβαστεί και από τούς ενηλίκους. Το βιβλίο δεν απευθύνεται μονάχα στους νέους, προορίζεται για κάθε άνθρωπο που μπορεί να στοχαστεί, να ονειρευτεί, και να απολαύσει ένα ποιοτικό ανάγνωομα σαν αυτό, μεταφρασμένο μάλιστα από τόν Αχιλλέα Κυριακίδη με τη γνωστή δεξιότητα και τον παλμό που διακρίνουν πάντοτε τις μεταφράσεις του. Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία ήταν ένας από τους πολλούς και συνηθισμένους ιππότες. Έκανε καλά τη δουλειά του, πολεμούσε τους κακούς, τους εχθρούς, έσωζε δεσποσύνες. Κι όταν είχε αναδουλειές τις έσωζε πάλι (τις δεσποσύνες) ασχέτως αν αυτές δεν ήθελαν να σωθούν... Είχε και μια καλή πιστή σύντροφο που έγραψε ποιήματα, -ήταν έξυπνη κι είχε αδυναμία στο κρασί. Είχε κι ένα γιο που δεν τον πολυέβλεπε, τόσες μάχες να κερδηθούν, τόσοι δράκοντες να τιμωρηθούν, α, τόσες οι ευθύνες και οι αποστολές του ιππότη. Έτσι σιγά σιγά άρχισε και δεν αποχωριζόταν την πανοπλία του, τη φορούσε διαρκώς και οι δικοί του τον γνώριζαν πια από μια προσωπογραφία του. «Να ο πατέρας σου» έλεγε η γυναίκα του στο γιο τους και αναστέναζε. Μέχρι που ως οικογένεια έφτασαν στο απροχώρητο και του ζητήθηκε να βγάλει την πανοπλία. Εδώ πια αρχίζουν οι μεγάλες περιπέτειες καθώς η πανοπλία δεν βγαίνει με τίποτα. Και πού δεν απευθύνεται και ποιον δεν εκλιπαρεί ο γενναίος ιππότης... Όλο το έργο μια απόλαυση. Και ολόκληρο μια παρακίνηση. «Γνωρίστε τον εαυτό σας», «Πετάξτε τις σκουριασμένες πανοπλίες, μείνετε ελεύθεροι». Ελευθεροτυπία 21 Δεκεμβρίου 2001 Στο χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα μας (21 Δεκ.) είχαμε αναφερθεί με τα καλύτερα λόγια στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο. Φρονώντας ότι η σύντομη (λόγω περιορισμού του χώρου) εκείνη αναφορά ήταν ελλιπής για ένα έργο σαν αυτό κι επιθυμώντας τούτο να μπορέσει να φτάσει σε όσο το δυνατό περισσότερα νεανικά χέρια, επανερχόμαστε, με την ελπίδα ότι οι μελλοντικοί αναγνώστες του θα αισθανθούν την ίδια ευφορία που αισθανθήκαμε κι εμείς διαβάζοντάς το, την ίδια τέρψη, αλλά και θα στραφούν προς στοχασμούς και κρίσεις, αξιολογήσεις και, διόλου απίθανο, να ρίξουν ματιές προς τα ένδον. Και πρώτα ας πούμε πως αυτό το μικρό σε μέγεθος βιβλίο που τόσο μας ενθουσίασε, είναι γραμμένο από τον Αμερικανό Ρόμπερτ Φίσερ. Ο συγγραφέας είναι διάσημος για τις απολαυστικές κωμωδίες, που με επιτυχία ανέβασαν γνωστά θέατρα. Έγραψε επίσης κείμενα για πολλούς ηθοποιούς, όπως ο Γκράουτσο Μαρξ, ο Μπομπ Χόουπ, η Λούσιλ Μπολ κ.ά. Στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, σε πολυάριθμα σόου στο Μπρόντγουεϊ, παντού, το όνομα του ήταν εγγύηση ποιότητας. Το μυθιστόρημα του «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία» είναι γραμμένο σαν παραμύθι ή σαν ταξιδιωτική περιπέτεια, παρόμοια με αυτές που μας ξεσήκωναν παλαιότερα, όταν ακολουθούσαμε μαγεμένοι τα βήματα μοναχικών ιπποτών στην αναζήτηση του δίκαιου και του ωραίου, με σκοπό, τη βοήθεια των αδικημένων, την τιμωρία των αδικητών. Ταξίδια απολαυστικά. Εξίσου απολαυστικό και το ταξίδι που μας προσφέρει «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία». Μόνο που, πέρα από την τέρψη, ο ιππότης αυτός μας χαρίζει το μεγάλο δώρο της βαθιάς σκέψης, του διαλογισμού. Διότι ετούτες οι περιπέτειες είναι, κυρίως, ψυχής. Καθώς ο ήρωας μας εδώ την ελευθερία του αναζητεί. Τον εαυτό του, που αθόρυβα, ανεπαίσθητα βυθιζόταν όλο και βαθύτερα, πιεζόμενος από αυτήν την αστραφτερή πανοπλία, για την οποία ήταν κοσμοξάκουστος ο κάτοχος της. Αλήθεια. «...Το φως που απαύγαζε η πανοπλία ήταν τόσο δυνατό, ώστε οι χωριάτες έπαιρναν όρκο πως είχαν δει τον ήλιο ν' ανατέλλει από το Βορρά ή να βασιλεύει στην Ανατολή, κάθε φορά που ο ιππότης μας κινούσε για τη μάχη...». Αλλά ήρθε καιρός που και μάχες να μην έδινε ο ιππότης, δεν εννοούσε να αποχωριστεί την πανοπλία. Τη γυάλιζε, τη δοκίμαζε, τη φορούσε στο τραπέζι, στο κρεβάτι, τέλος πάντων οπουδήποτε, έτσι που σιγά σιγά η γυναίκα του και ο γιος του ξέχασαν πώς ήταν χωρίς την πανοπλία. «Να ο πατέρας σου», έλεγε η γυναίκα στο αγοράκι, δείχνοντας του μια προσωπογραφία του ιππότη. Ώσπου κάποτε κι εμπρός στο φόβο να τον εγκαταλείψουν η ποιήτρια γυναίκα του και ο χρυσομάλ-λης γιος του Κρίστοφερ, που τους υπεραγαπούσε, αποφάσισε να βγάλει την πανοπλία. Δυστυχώς, όμως, η πανοπλία είχε κολλήσει πάνω του, είχε γίνει ένα με τη σάρκα του. Απευθύνθηκε στο σιδερά. Πάλεψαν μέρες, χωρίς επιτυχία, έπειτα απευθύνθηκε παντού μέσα στην επαρχία, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει κι εξάλλου, η γυναίκα του ήταν ανυποχώρητη. «Ο γιος σου δεν έχει πατέρα, αλλά μια ζωγραφιά κι εγώ κουράστηκα να μιλάω σε μια κλειστή προσωπίδα». Μόνον ένας γελωτοποιός του έδωσε μια καλή συμβουλή: «Φεύγα να βρεις το μάγο Μέρλιν στο δάσος του. Θα σε βοηθήσει». Και πρόσθεσε: «Όλοι, μαθές, φτωχοί ή κονομημένοι, σε πανοπλία είμασιε κλεισμένοι... Άμα σου φύγει η πανοπλία μόνο, θα νιώσεις και των αλλωνών τον πόνο...». Από εκεί ξεκινά το ταξίδι του ιππότη. Ταξίδι μακρινό. Και παιδεμένο. Αλλά και σωτήριο. Πόνοι και δοκιμασίες, κίνδυνοι και φόβοι, νοσταλγία, μετανιωμός, παραιτήσεις και απωθήσεις, λαχτάρες, μοναξιές, κούραση και αγωνία, τέλος, τα δάκρυα. Αυτά ήταν τα κλειδιά για να ανοίξει και τελικώς να λιώσει η πανοπλία. Κι έπειτα, χαμογέλασε. Και αισθάνθηκε ποταμός και αεράκι και φεγγάρι και ήλιος. Αισθάνθηκε ελεύθερος. Και ότι ανήκε πια σε όλα και σε όλους. Η σκουριασμένη πανοπλία είναι ασφαλώς ο φόβος μας του πόνου, η άρνηση να αγαπήσουμε, να δοθούμε, να δεθούμε, είναι οι προσπάθειες μας να κρατηθούμε μακριά απ' ό,τι νομίζουμε πως θα μας πληγώσει, η απόφαση να συμπιέσουμε αισθήματα, να αποφύγουμε σχέσεις, λησμονώντας ότι η ζωή είναι όλα αυτά κι άλλα ακόμη, πολύτιμα και μοναδικά, είναι και ευτυχία, είναι και γέλιο συντροφικό, και συμμετοχή, είναι και «ο ίλιγγος και η μαγεία του να βλέπεις, ν' ακούς και να αισθάνεσαι γύρω σου...». «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία», μας λέει ο Ρόμπερτ Φίσερ, μας καλεί να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να ανασάνουμε, να ελευθερωθούμε, να γελάσουμε πλατιά, ανοιχτόκαρδα. Ότι το γέλιο κυριαρχεί σε όλο το βιβλίο, το φίνο και ασύλληπτο χιούμορ, η ευφορία και η καθαρότητα του λόγου, το απρόβλεπτο, το ανατρεπτικό, ο αναγνώστης θα το διαπιστώσει από την πρώτη σελίδα. Όπως θα εκτιμήσει και τη μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη. Για νέους. Ασφαλώς και για ενηλίκους. ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ Βιβλιοθήκη (Ελευθεροτυπία) 10 Μαίου 2002 Ενας ιππότης που λατρεύει την πανοπλία του και αφιερώνει ολόκληρη τη ζωή του στα γυαλιστερά της μέταλλα. Η πανοπλία ταυτίζεται βέβαια εν προκειμένω με την ψυχολογική άμυνα και ο συγγραφέας δημιουργεί ένα μυθιστόρημα με πολύ χιούμορ και μεγάλη αφηγηματική άνεση. Αξιόλογο, σε κάθε περίπτωση. Ελευθεροτυπία 1 Ιουλίου 2001 Ένας ακόμα αμερικανός ουγγραφέας, ο Ρόμπερτ Φίσερ, που έχει γράψει κείμενα για πολλούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ όπως ο Γκράουτσο Μαρξ, ο Μπομπ Χόουπ, η Λούσιλ Μπολ, δα-νείζεται για ήρωα τον ιππότη του παραμυθιού για να πλάσει μια διασκεδαστική και αλληγορική ιστορία: «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία» («Opera», μετάφραση: Αχ. Κυ-ριακίδης). Ο ήρωας του έχει όλα τα ιπποτικά χαρακτηριστικά: ευγενικός, στοργικός, γενναίος, όμως η πανοπλία που τον προφυλάσσει από τα βέλη τον εμποδίζει να επικοινωνήοει με τους άλλους. Σε ύφος ταξιδιωτικής περιπέτειας και με δόσεις χιούμορ, ο Φίσερ προσπαθεί να ανατρέψει τα αδιέξοδα της εποχής μας: φοβίες, αγωνίες και πάνω από όλα τη μοναξιά που νιώθουν όοοι βρίσκονται στην κορυφή. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 12 Αυγούστου 2001