«Παιδί ή ενήλικος; Ασφάλεια ή ελευθερία;
   Όλοι οι άνθρωποι δίνουμε αυτήν την εσωτερική μάχη
   σε κάποιο βαθμό, αλλά η τελική μας επιλογή
   καθορίζεται από τη σχέση μας με το φόβο και την αγάπη.
   Η ψυχοθεραπεία πασχίζει να μας μάθει
   πώς να τα ξεχωρίζουμε.».

Μια διορατική και συμπονετική ψυχοθεραπεύτρια απέναντι στους ασθενείς της: την ώριμη γυναίκα που αναζητά έναν ακόμα λόγο για να συνεχίσει να ζει. την αυτοκαταστροφική νεαρή αλκοολική που διαλέγει μονίμως τον λάθος σύντροφο. τον ναρκισσιστή, εκνευριστικό τηλεοπτικό παραγωγό που κρύβει επιμελώς το βαθύ του τραύμα. τη νεαρή νιόπαντρη που αντιμετωπίζει μια πολύ δύσκολη αλήθεια — αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό, σε συνεδρίες με τον δικό της χαρισματικό ψυχοθεραπευτή.

 «Μια αδιαμφισβήτητα εθιστική αποτύπωση της ψυχαναλυτικής εμπειρίας, τόσο από την πλευρά του θεραπευτή όσο και απ’ αυτήν του θεραπευόμενου, το Ίσως πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον προξενεί παράξενες αντιδράσεις στον αναγνώστη. ‘‘Η ψυχοθεραπεία’’, γράφει η Γκότλιμπ, ‘‘μοιάζει, κατά κάποιον τρόπο, με την πορνογραφία: και οι δύο απαιτούν ένα κάποιο ξεγύμνωμα, και οι δύο συναρπάζουν, και οι δύο έχουν εκατομμύρια οπαδούς οι οποίοι αποκρύπτουν, όμως, την ενασχόλησή τους με το θέμα.’’ Για να καταλήξει: ‘‘Κάποια στιγμή στη ζωή μας πρέπει να ξεφορτωθούμε τη φαντασίωση της δημιουργίας ενός καλύτερου παρελθόντος —με όλη την πίκρα που συνεπάγεται— και ν’ αρχίσουμε να δίνουμε σχήμα σ’ ένα καλύτερο μέλλον’’».