« “Γράφε! Γράφε κι έχε στο νου σου όλα αυτά που σου ’μαθε ο Σοπέν! Γράφε με το πιάνο κλειστό, δε χρειάζεται να συγκλονίσεις μάζες. Ένας δημιουργός δε συνθέτει για τις μάζες, απευθύνεται σ’ ένα άτομο. Ο Σοπέν παραμένει μια μοναξιά που συνδιαλέγεται με μιαν άλλη μοναξιά.   Μιμήσου τον. Μη γράφεις κάνοντας θόρυβο, αλλά κάνοντας σιωπή. Οι πιο ωραίοι ήχοι ενός κειμένου είναι οι πιο  απαλοί.”

        Η κυρία Πιλίνσκα είχε δίκιο. Εδώ και τρεις δεκαετίες, γράφω. Γράφω αγκαλιάζοντας τα λουλούδια στα χωράφια. Γράφω κάνοντας κύκλους στο νερό. Γράφω σαν δέντρο στον άνεμο. Γράφω με την ευεξία και τη χαλάρωση της αγάπης, κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια των χαρακτήρων μου.»