Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι εσένα. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, όταν ήμουν μικρός, έγραφα στον Αϊ-Βασίλη και πως, ακόμα και σήμερα, μου συμβαίνει καμιά φορά να φαντάζομαι τις τρεις ευχές που θα έκανα αν συναντούσα μια νεράιδα. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, όποτε πίνω καφέ το βράδυ, μου βγαίνει η πίστη για να κοιμηθώ μετά, κι ωστόσο, πίνω έναν καφέ κάθε βράδυ. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως έχουν μεσολαβήσει πολλά χρόνια ανάμεσα στη στιγμή όπου συνειδητοποίησα ότι μια μέρα θα πεθάνω, και σ' αυτήν όπου συνειδητοποίησα πως, πριν πεθάνω, θα πρέπει να γεράσω. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως καμία κάμπια δεν αμφιβάλλει ότι μια μέρα θα γίνει πεταλούδα. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως υπάρχει αυτό που λένε απόλυτο αφτί, αλλά όχι απόλυτη μύτη, ούτε απόλυτο μάτι, ούτε καν απόλυτο πέος (αλήθεια... πώς να 'ταν άραγε;) Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, το 1514, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τον επόμενο χρόνο θα γινόταν η Μάχη του Μαρινιάνο. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, πριν από λίγο, πάνω σ' ένα κατασκονισμένο αυτοκίνητο είδα γραμμένη με το δάχτυλο τη φράση: «Κυκλοφορεί και σε λευκό». Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως είμαι ανίκανος ν' αντισταθώ σε μια γυναίκα: της αρέσω, κι ας με πουν εύκολο. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως ένα ψέμα προδίδεται συχνά απ' το γεγονός ότι κάθε φορά το διηγούμαστε με τα ίδια λόγια. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, αφού τίποτα στη ζωή δεν είναι σοβαρό, τι έρχεσαι κάθε τρεις και λίγο και με ρωτάς αν είναι η σχέση μας... Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως κάτι κοριτσόπουλα λιγνά σαν πρόκες με κάνουν να νιώθω σαν σφυρί. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, κάθε φορά που δεν έχω πια όρεξη να φάω, μου είναι αδύνατον να πω τι θα 'χω όρεξη να φάω όταν θα 'χω όρεξη να φάω. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως η μύγα που τσαλαβουτάει στο ποτήρι και που τη σώζεις από βέβαιο πνιγμό, δε λέει ποτέ ευχαριστώ, η ανάγωγη. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως η καλύτερη ηλικία δεν είναι ποτέ η ηλικία στην οποία είμαστε τώρα, και πως όλα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, εκεί που τρέχουμε στον αυτοκινητόδρομο, βλέπουμε κάτι υπέροχα κάστρα και λέμε τι ωραία που θα 'ταν να μέναμε εδώ. Ύστερα, όμως, θυμόμαστε πως τα κάστρα αυτά είναι πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, αφού τώρα το ένα από τα δύο άτομα που συναντώ στο δρόμο, είναι νεότερο από μένα, θα πρέπει να 'χω φτάσει στα μισά της ζωής μου. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως οι αχυράνθρωποι θα 'ταν κάποτε αχυρέμβρυα. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως τίποτα δεν πρέπει να περνάει απ' το μυαλό μιας κότας που βλέπει ένα μαχαίρι. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως, όταν περιμένω μια γυναίκα που ποθώ, προσέχω και τον παραμικρό κρότο στο διάδρομο, κολλάω το πρόσωπο μου στο «μάτι» της πόρτας κι ακούω την καρδιά μου να χτυπάει ηλιθίως. Για πες μου: Τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι πως με κατηγορεί ότι ακόμα και τα ερωτικά μου γράμματα τα τυπώνω στον υπολογιστή μου. Τι ήθελε δηλαδή; Ν' αντιγράψω με το χέρι το κείμενο από την οθόνη;

Το βιβλίο αυτό είναι μια παράδοξη σειρά απαντήσεων στο ερώτημα «Τι σκέφτεσαι;». Ο αριθμός τους, δεν είναι προφανώς τυχαίος και εμπλέκεται σε κάποιο διακειμενικό διάλογο, όπως θα διαπιστώσει όποιος έχει την υπομονή να τις μετρήσει. Οι αφορισμοί αυτοί, ιδεολογικές απόψεις, κατά συνθήκην ψεύδη, μύχιες και ανομολόγητες σκέψεις ερωτευμένων και μη, κοινότοπες διαπιστώσεις και ομολογημένοι φόβοι, είναι και πάλι παραλλαγές σε ένα θέμα, στο θέμα της ύπαρξης μέσα στην καθημερινότητα, η οποία συγχωνεύει το γελοίο και το μεγαλοπρεπές, το όμορφο και το αδιάφορο, το τετριμμένο και το υπέροχο. Μέσα από τις σύντομες, ακαριαίες αυτές ρήσεις, ένα μπερδεμένο κουβάρι που προτίθεται να αναπαραστήσει τους ρυθμούς του συνειρμού, διαγράφεται το υποκείμενο του λόγου, το οποίο διαλέγεται με το αγαπημένο πρόσωπο - ή μήπως με τον ίδιο του τον εαυτό στον καθρέφτη; Και ο αναγνώστης, στα συγκεχυμένα χαρακτηριστικά της μορφής αυτής, συχνά αναγνωρίζει με ευκολία αλλά και ανακούφιση τον εαυτό του. Ανεπιτήδευτη φιλοσοφική, διάθεση, αυτοσαρκασμός, διεισδυτικότητα και διαύγεια, μετρημένη αισιοδοξία και απαισιοδοξία: η πρωτότυπη αυτή συνταγή για μανιτάρια του Λε Τελιέ, ελαφριά αλλά με γεμάτη γεύση, αποδεικνύεται νοστιμότατη. Εύστροφο, ολοζώντανο, το βιβλίο προσδίδει μια παιγνιώδη διάσταση στην ανάγνωση: ο αναγνώστης γίνεται ο συμπαίκτης του συγγραφέα, σε μια διαδικασία πραγματικά απολαυστική και για τους δύο. Διαμεσολαβητής στην απόλαυση και έτερος συμπαίκτης ο Αχιλλέας Κυριακίδης, ο οποίος δουλεύοντας με τη συνήθη συνέπεια και δεξιότητα του μας παραδίδει ένα άψογο ελληνικό κείμενο. ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ Το Βήμα 13 Αυγούστου 2000 «Σκέφτομαι πως μια ηλίθια είναι λιγότερο ηλίθια από έναν ηλίθιο». Ο Γάλλος συγγραφέας μας δίνει χίλιες απαντήσεις στην πολύ απλή ερώτηση: «Τι σκέφτεσαι;» Ο Ερβέ Λε Τελιέ μπορεί να σας κάνει να μελαγχολήσετε, να εκνευριστείτε, να γελάσετε. «Σκέφτομαι πως ούτε ο άντρας σου σε καταλαβαίνει, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν σε παντρεύτηκα». Marie Claire ΜΑΙΟΣ 2000 ΓΙΑ ΟΣOYΣ ΡΩΤΟΥΝ «ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ;» Χίλιες (περίπου) ευφυείς απαντήσεις στη γνωστή αμήχανη ερώτηση «τι σκέφτεσαι;» που ποτέ δεν αποφεύγουμε να θέσουμε και να απαντήσουμε. Αποστηθίστε τις. Και την επόμενη φορά που θα ακούσετε μέσα από την αγκαλιά σας «θα μου πεις τι σκέφτεσαι;» απαντήστε, όπως ο πανέξυπνος συγγραφέας: «Σκέφτομαι πως όλα τα μανιτάρια τρώγονται... αν και ορισμένα μόνο μία φορά». Το ομώνυμο βιβλίο αποτελεί μια άσκηση ύφους που ξαναζωντάνευε: την από καιρό χαμένη τέχνη της υπεκφυγής. Ελευθεροτυπία 10 Σεπτεμβρίου 2000 Όλα Τα Μανιτάρια Τρώγονται... αλλά αυτό το βιβλίο δεν τρώγεται με τίποτα, συμπληρώνω τον ημιτελή τίτλο του ημι-αστειευόμενη. Αυτές οι "Χίλιες απαντήσεις στην ερώτηση: τι σκέφτεσαι;» που αποτελούν την παρούσα έκδοση προκαλούν στον αναγνώστη ανάμεικτες εντυπώσεις. Ορισμένες από αυτές, αν και απλοϊκές, κεντρίζουν το ενδιαφέρον, ενώ υπάρχουν και οι ευγενώς αποκαλούμενες «κουφές» που, αν και ξενίζουν, έχουν κι αυτές τη χάρη τους, ειδικά γι' αυτούς που δεν αποζητούν μανιωδώς το πνευματώδες. Κλασικό βιβλίο-δώρο για αργόσχολους ή μονίμως αφηρημένους κολλητούς. Ενδεικτικά παραθέτω: "Σκέφτομαι πως, αφού τίποτα στη ζωή δεν είναι σοβαρό, τι έρχεσαι κάθε τρεις και λίγο και με ρωτάς αν είναι η σχέση μας;» EXODOS 31 Mαρτίου 2000