Γη του Πυρός: Γύπες στον ουρανό Με το που φάνηκε η σιλουέτα του καβαλάρη στην άκρη του δρόμου, ο οδηγός του «Lucero de la Pampa» γούρλωσε τα μάτια του. Ήταν στο τιμόνι πέντε ώρες συνέχεια, με το βλέμμα στυλωμένο στην απέραντη ευθεία, κι η μόνη φορά που κάπως έσπασε η μονοτονία, ήταν όταν συνάντησε δυο ναντού, που τα κοψοχόλιασε με την τσιριχτή του κόρνα. Μπροστά του είχε το δρόμο· στ' αριστερά του, την πάμπα με τους κάκτους και τ' αγριόχορτα· στα δεξιά του, τη θάλασσα, που περνούσε μ' εκείνο της το αδιάκοπο μουγκρητό του μίσους το Στενό του Μαγγελάνου. Τίποτ' άλλο. Ο καβαλάρης βρισκόταν γύρω στα διακόσια μέτρα απόσταση, πάνω σ' ένα μαντούνγκο, ένα τριχωτό άλογο που έστεκε μασουλώντας χόρτα. Ο καβαλάρης ήταν τυλιγμένος σ' ένα μαύρο πόντσο που κάλυπτε και τα καπούλια του ζώου, φορούσε ένα καπέλο των γκάουτσο, με στενό γύρο, κατεβασμένο ως τα μάτια του, και δεν κουνιόταν σπιθαμή. Ο οδηγός σταμάτησε το λεωφορείο κι έδωσε μιαν αγκωνιά στο βοηθό του. «Ξύπνα, Πατσέκο.» «Τι; Μα δεν κοιμόμουν, αφεντικό.» «Τι δεν κοιμόσουν, που απ' το ροχαλητό σου δεν άκουγα τη μηχανή! Βοηθός να σου πετύχει...» «Ο δρόμος φταίει, αφεντικό. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Συμπάθα με. Θες ένα μάτε;» «Κοίτα κει... Αυτός ο κωλόγερος, ή κοιμάται ή έχει λιποθυμήσει.» «Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το μάθουμε, αφεντικό.» Το λεωφορείο είχε λίγους επιβάτες, που είχαν πιαστεί απ' την πολύωρη διαδρομή. Κάποιοι κοιμόνταν, με το κεφάλι τους πεσμένο στο στήθος, κι όσοι ήταν ξύπνιοι, κουβέντιαζαν αδιάφορα για κάποιες ποδοσφαιρικές ατυχίες ή για την ασταμάτητη κατρακύλα των τιμών του μαλλιού. Ο οδηγός στράφηκε πίσω, έδειξε την ακίνητη σιλουέτα του άντρα και τους έκανε νόημα να σωπάσουν. To «Lucero de la Pampa» τσούλησε αργά, με σβηστή τη μηχανή, και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στον κοιμισμένο καβαλάρη. Το άλογο, ατάραχο, συνέχισε να κόβει δαγκωνιές στην αραιή βλάστηση. ʼλογο και καβαλάρης στέκονταν μπροστά σ' ένα περίεργο ξύλινο παράπηγμα, βαμμένο κόκκινο και κίτρινο. Ήταν κάτι σαν περιστερώνας πάνω σε πασσάλους, γύρω στο ενάμισι μέτρο ύψος. Πάντως, χωρούσε να κοιμηθεί άνετα ένας άνθρωπος. Το άλογο αλαφιάστηκε με τη στριγκιά φωνή της κόρνας, σήκωσε το λαιμό, τίναξε το κεφάλι με τα μεγάλα, τρομαγμένα μάτια, κι όπως κούνησε τα καπούλια του για να πάρει στροφή, παραλίγο να γκρεμοτσακίσει τον καβαλάρη του. «Ήρεμα! Ήρεμα, ηλίθιο!» του φώναξε αυτός, αιφνιδιασμένος. «Ξύπνα, κωλόγερε! Λίγο ακόμα και θα σ' έπαιρνα από κάτω!» χαιρέτησε ο οδηγός, ενώ ο βοηθός του κι οι επιβάτες είχαν λυθεί στα γέλια. «Α, ρε κάθαρμα! Σωφεράντζα του κερατά!» απάντησε ο καβαλάρης, χαϊδεύοντας το σβέρκο του ζώου για να το ηρεμήσει. «Μη μου συγχύζεσαι και πάθεις τίποτα. Και κάνε πιο κει — πρέπει να βάλουμε την αλληλογραφία στο κουτί.» «Έχεις τίποτα για μένα, παλιορουφιάνε;» «Ποιος ξέρει... Οι κανονισμοί λένε πως πρέπει να το πάρεις απ' το κουτί.» Ο βοηθός πήδηξε απ' τ' αμάξι. Πλησίασε το παράπηγμα, άνοιξε την πόρτα πάνω στην οποία ήταν γραμμένο: «Ταχυδρομικό Πόστο 5. Γη του Πυρός», κι έβγαλε από μέσα κάμποσες κούτες, δέματα με τομάρια κι ένα σάκο με τη σφραγίδα των χιλιανών ταχυδρομείων. Τα κουβάλησε όλα αυτά στο λεωφορείο και, λίγα λεπτά αργότερα, εμφανίστηκε με κάτι σφραγισμένα δέματα κι έναν άλλο ταχυδρομικό σάκο, τα 'βαλε στο «κουτί», όπως το 'λεγαν, κι έκλεισε την πόρτα του επιδεικτικά. «Και τώρα, τράβα να δεις αν σε θυμήθηκε κανένας.» Ο καβαλάρης περίμενε ν' απομακρυνθεί το λεωφορείο. Το είδε να μικραίνει και να μικραίνει, ώσπου έγινε μια τρεμουλιαστή κουκκίδα στο ομοιόμορφο τοπίο του κάμπου. Τότε, σπιρούνισε τ' άλογο του και ζύγωσε το σταθμό. Το γράμμα έλεγε: «Λυπάμαι, Χανς. Οι παλιοί σου φίλοι έρχονται να σε βρουν, θα τα ξαναπούμε στην κόλαση. Ο φίλος σου, Ούλριχ». «Έχει καλώς. Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Σαράντα χρόνια τώρα περιμένω. Δεν πα' να 'ρθουν όποτε θέλουν...» μουρμούρισε, ξαναδιαβάζοντας το γράμμα που το κουνούσε ο άνεμος στα χέρια του. Τα ασημένια σπιρούνια ίσα που ακούμπησαν τα λαγόνια του ζώου, προστάζοντας το να τροχάσει, να βγει απ' τη δημοσία και να χωθεί στην πάμπα, που οι ψηλοί, γυαλιστεροί της θάμνοι αντανακλούσαν τον μεσημεριάτικο ήλιο. Ξαφνικά, τράβηξε τα χαλινάρια για να σταματήσει το άλογο, και σηκώθηκε όρθιος πάνω στους αναβολείς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Ψηλά, πολύ ψηλά, περιπολούσαν δυο γύπες. «Μα πώς γίνεται κι αυτά τα πουλιά είναι τα πρώτα που μυρίζονται τα κακά μαντάτα;» αναρωτήθηκε φωναχτά, κι ύστερα βύθισε τα σπιρούνια του στο ζώο, που έπιασε να καλπάζει.

Ένας παροπλισμένος χιλιανός αντάρτης οδηγείται από το Αμβούργο στη γη της Παταγονίας, αναζητώντας μια χούφτα σπάνια χρυσά νομίσματα. Ο ήρωας, με το όνομα ενός διάσημου ταυρομάχου, βυθίζεται σε έναν εφιαλτικό λαβύρινθο, με φαντάσματα λιποτακτών του Β' παγκόσμιου πολέμου, θύματα βασανιστηρίων, κυνικές μαριονέτες πολυεθνικών και επίφοβους επαγγελματίες των μυστικών υπηρεσιών. Μια γοητευτική περιπέτεια του χιλιανού συγγραφέα Luis Sepulveda που ακολουθεί την παράδοση του μαύρου μυθιστορήματος. Μια πικρή ελεγεία για το προδομένο αντάρτικο της Λατινικής Αμερικής, τα ξεχασμένα θύματα των στρατοκρατικών καθεστώτων αλλά και μια καταγγελία για την αμνηστία που δόθηκε στους δήμιους του σταλινισμού, που μετά την πτώση του τείχους μπήκαν στην υπηρεσία των πολυεθνικών εταιρειών. Ο Luis Sepulveda πρωτοεμφανίστηκε με το βιβλίο «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης», την περιγραφή ενός άλλου κόσμου, κρυμμένου οτη ζούγκλα του Αμαζονίου. Το δεύτερο μυθιστόρημα του, «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου», είναι κραυγή καταγγελίας για την οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Το τρίτο του βιβλίο, «Όνομα Ταυρομάχου», κυκλοφορεί, όπως και τα δύο προηγούμενα, από τις εκδόσεις OPERA, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη. Παράλληλα, ετοιμάζεται και το επόμενο, το «Patagonia Express», ένα είδος προσωπικού ημερολογίου του συγγραφέα με τις αναμνήσεις του από τον αγαπημένο του τόπο, την Πα-ταγονία. Δημήτρης Αναστόπουλος Ελευθεροτυπία 8 Φεβρουαρίου 1996 Στο τρίτο κατά σειράν μυθιστόρημα του (μετά τον «Γέρο που διάβαζε ιστορίες αγάπης» και τον «Κόσμο του τέλους του κόσμου»), ο Luis Sepulveda εγκαταλείπει τα προσφιλή οικολογικά του θέματα, για να στραφεί σε μία πιο παραδοσιακή και ταυτοχρόνως πιο παραμυθητική πλοκή: ο Χουάν Μπελμόντε, απόμαχος Χιλιανός αντάρτης, που ζει εξόριστος στο Αμβούργο, εξανάγκαζεται από μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία να μπει επί τα ίχνη ενός σπουδαίου θησαυρού. Πρόκειται για μία συλλογή από εξήντα τρία χρυσά νομίσματα, που, σύμφωνα με τον μύθο, κόπηκαν το 1367 από τον σουλτάνο της Φεζ και κλάπηκαν από τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μπελμόντε δεν θα μείνει μόνος στο κυνήγι του. Αντίπαλος του στην αναζήτηση του ίδιου θησαυρού θα είναι ένας ταγματάρχης των μυστικών υπηρεσιών της τέως Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, άλλοτε πράκτορας της «Στάζι». Οι μέθοδοι που θα χρησιμοποιήσουν οι δύο ανταγωνιστές θα είναι ανάλογες της πείρας και της προϋπηρεσίας τους και το βιβλίο θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία στιγμή, αφού ο Sepulveda χειρίζεται άνετα τους κώδικες τόσο του αστυνομικού όσο και του κατασκοπικού μυθιστορήματος, χωρίς, όμως, και να υιοθετεί τις κουρασμένες συμβάσεις ή τα πολυχρησιμοποιημένα κλισέ τους. Άψογη, όπως πάντα, η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, συμβάλλει τα μόλα στην απόλαυση του βιβλίου. Β. ΧΑΤΖ. Ελευθεροτυπία 27 Μαρτίου 1996 ΘΗΣΑΥΡΟΙ TOY ΠΥΡΟΣ. Εξήντα τρία χρυσά νομίσματα από την εποχή του Σουλτάνου της Φεζ. Η συλλογή του "Περιπλανώμενων Μισοφέγγαρου". Ο ναζισμός συντρίβεται και ο Χανς έχει ήδη καταφύγει στη γη του Πυρός. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός καταρρέει, ο Πινοσέτ στη Χιλή έχει παραδώσει την εξουσία και ο Χουάν Μπελμόντε, πρώην αντάρτης των πόλεων, γυρίζει από το Αμβούργο στη Χιλή. Και ο Γκαλίνσκι, ο πρώην πράκτορας. Η συλλογή του περιπλανώμενου σφυροδρέπανου. "Ονομα ταυρομάχου". Το τρίτο βιβλίο του Λούις Σεπούλβεδα που βγαίνει στα ελληνικά. Κάποια ίχνη από Ντίρενματ και Τσάντλερ. Αυθεντικό. Αδέσμευτος Τύπος 11 Φεβρουαρίου 1996 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ μυθιστόρημα, χωρίς να είναι, θυμίζει στη δομή του και στο μυστήριο που διακατέχει την πλοκή του, το τρίτο μυθιστόρημα του Χιλιανού Λουίς Σεπουλβεδα. Στην αναζήτηση μιας συλλογής ανυπολόγιστης αξίας ρίχνονται ένας απόμαχος Χιλιανός αντάρτης, που ζει στο Αμβούργο και δουλεύει μπράβος σε χαμαιτυπείο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση εγάζεται για λογαριασμό μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας, και ένας πρώην πράκτορας της Στάζι». Η «προϋπηρεσία» των δύο ανδρών, στο αντάρτικο αφενός και στις διατεταγμένες αποστολές καταστροφής αφετέρου, καθορίζει και τους τρόπους που χρησιμοποιούν για να εντοπίσουν και να αποκτήσουν το θησαυρό. Ανακαλύπτουν ωστόσο, και κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Ένα από αυτά είναι η ίδια ηλικία. Τα άλλα; Έθνος 27 Ιανουαρίου 1996