Πήγαινε σφυρίζοντας στο δάσος η τσαμπουκαλού μπαλαρίνα με βήμα ταχύ να προλάβει τη χοροεσπερίδα του συλλόγου των Φίλων του Καλού Λύκου. Ο Δάκος, που είχε πέσει ανελέητος πάνω στις όμορφες ελιές, λοξοκοίταξε την όμορφη χορεύτρια που βάδιζε ξυπόλυτη στο όμορφο δάσος, που το 'χάνε κάψει και το είχανε φυτέψει κάτι βρομοελιές, για να γίνει χωράφι και να φαγωθεί ως οικόπεδο later. Η ύπουλη αρρώστια έψαχνε να βρει το Ρο που της έλειπε, και παρακάλεσε ένα διπλανό δέντρο. «Δεν σφάξανε», ήτανε η απάντηση του γερασμένου κυπαρισσιού. «Και μετά εμένα πώς να με λένε; Κυπαΐσσι; Ούτε που να το σκέφτεσαι.» Ο Δάκος κατέβηκε στη ρίζα της ελιάς και παρακάλεσε μια τραυματισμένη δεντρογαλιά. Αυτή είχε πέσει στην πρέζα και με λίγο δηλητήριο έδωσε το Ρο στον ερεθισμένο Δάκο. Αυτός το βούτηξε και, μια και δυο, το έβαλε ανάμεσα στο δέλτα και το άλφα και επιτέθηκε στο κορίτσι με τα ατέλειωτα ποδάρια. Την έκανε ίσα με ένα άλογο, την καβάλησε και την πάρκαρε στο προαύλιο της καλύβας των οικολόγων που τσακωνόσαντε για τη μουσική επένδυση της βραδιάς. Όλος ο καλός ο κόσμος ήτανε εκεί! Ενώ οι κακοί κάνανε κι αυτοί πάρτι στις ταράτσες των φυλακών. Τι μουσταλευριές, τι κοψίδια, τι εναλλαχτικά χάμπουργκερ, θόλωσε το μάτι του ράκου, που το πάθος του για ελιές δεν το είχε κατευνάσει η σεξουαλική επίθεση στη χορεύτρια. Έπεσε στις θρούμπες η μάστιγα των χωραφιών, μέχρι που φούσκωσε σαν ιπποπόταμος. Ο Παπαπολίτης, η Μαρία Ρεζάν και ο Δημήτρης Καταλειφός πασαλείψανε βιτάμ στις χαρτοσακούλες που τις είχανε για τους εμετούς από το κούνημα του δάσους. Στα κενά αέρος επέρδοντο και τρώγανε σαλάμια κάτι απεργοσπάστες από την Πυρκάλ, πυρ και μανία από τις μουσικές εκπομπές της τηλεόρασης. Χαβαλές και Ανένδοτος από την Αριστερή Γενιά της καλύβας. Από τον Χαλβατζή και τον Ανδρουλάκη, που φόραγε τα τακούνια της μάνας του για να ξεχωρίζει πάνω από τους άλλους και να βγάζει τη γλώσσα του στον Θεοδωράκη. Τσογλάνια θα πεθάνετε.